Rozdział XXI

ROZDZIAŁ DEDYKUJĘ @a_misiek :) JESZCZE RAZ DZIĘKUJĘ CI KOCHANA ZA TEN KOMENTARZ. WCZORAJ UŚMIECH NIE SCHODZIŁ MI Z TWARZY :D

MAM NADZIEJĘ, ŻE SIĘ SPODOBA. MIŁEGO CZYTANIA XX

CZYTASZ ----> KOMENTUJESZ

 - Dobra, no to patrzymy - powiedziałam. Najpierw sprawdziłyśmy Vic. Dostała się. Z tańca miała 4 razy tak, a z testu 78/110. Przytuliłyśmy się ze szczęścia. Teraz ja, gdzie jest te moje nazwisko ... Jest ! Po zobaczeniu wyników zamarłam. Z tańca 4 razy tak, a z testu 110/110 !!

- Jezu jak to możliwe ! - krzyknęłam podekscytowana. Zaczęłam skakać ze szczęścia. Nie wierzę, jak mogłam zdobyć maksymalną ilość punktów.

- Laura, jak ty to zrobiłaś ? - spytała Vic.

- Nie mam pojęcia. Przecież w historii lub biologii na pewno musiałam zrobić błąd, bo to nie realne, żebym na tych przedmiotach nie zrobiła błędu - powiedziałam, zastanawiając się jak ja to zrobiłam.

- Dobry wieczór dziewczęta. I jak tam wyniki ? - spytała nauczycielka, którą widziałyśmy pierwszy raz na oczy.

- Dobry wieczór. Dobrze, a dla Laury wspaniale - powiedziała z uśmiechem Vic.

- To ty jesteś Laura, którą wszyscy nauczyciele, którzy byli na egzaminach, zachwalali - powiedziała kobieta.

 - Naprawdę ? Raczej było widać jakby nie chcieli mnie przyjąć - powiedziałam.

- Nie martw się Jacob zawsze taki jest - powiedziała, a mi zrobiło mi się smutno, bo przypomniało mi się o Kubie. Weź się Laura w garść ! Nie możesz rozpamiętywać przeszłości.

- A tak w ogóle jestem Amelia Palvin i będę was uczyła niemieckiego - powiedziała kobieta.

- A wiadomo kiedy będzie podział na klasy ? - spytała przyjaciółka panią Amelię.

- Powinny być za półtora tygodnia - powiedziała i odeszła w stronę nieznanego nam miejsca.

- Nie mogę doczekać się jutra. Nareszcie go zobaczę - pisnęła Vic.

- Mała nie zapędzaj się. Jutro nie spotkasz się z Harrym, dopiero po występie, bo to ma być niespodzianka - odparłam.

- Ty to umiesz zepsuć humor - powiedziała. Przewróciłam teatralnie oczami i ruszyłyśmy w stronę naszych domów. Tak jak myślałam, mama nadal była u Amandy. Postanowiłam do niej zadzwonić.

- Słucham - usłyszałam głos matki.

- Cześć. Jak tam Amanda ? - spytałam zmartwiona.

- Bez zmian - powiedziała cicho, prawie jej nie usłyszałam.

- Jadłaś coś ? - spytałam rodzicielkę.

- Nie - odparła.

- Proszę cię przyjedź do domu. Powinnaś coś zjeść i się wyspać. Siedzisz w szpitalu już parę dobrych godzin - poprosiłam.

- Nie zostawię jej. Obiecałam Paulowi, że zaopiekuję się nią, więc zostaję - odpowiedziała.

- Dobra, pa - powiedziałam i rozłączyłam się. Tak naprawdę nie miałam jej gdzieś, że tam zostanie. Miałam zamiar po nią pojechać, gdy się spakuję. Weszłam po schodach na górę i skierowałam się do swojego pokoju. Zanim zaczęłam się pakować, wysłałam do Liama SMS-a.

Hej ;* taniec zdałam, a z egzaminu miałam maksymalną ilość punktów ;) chciałabym się teraz do ciebie przytulić

 Brakowało mi go cholernie, ale na samo wspomnienie, że zobaczę go pojutrze, uśmiech wkradał się na twarz. Usłyszałam melodię, która oznaczała, że ktoś do mnie dzwoni. Wzięłam telefon do ręki i ujrzałam, że to mój chłopak. Od razu odebrałam.

- No hej kochanie ! Gratuluję - powiedział.

- Cześć ! Dziękuję. Za ile wracasz ? - spytałam.

- Za tydzień - odparł.

- Yhym. Co robisz ? - oglądam film z chłopakami, bo dziś mas wcześniej wypuścili.

- A jak z Amandą ? - spytał.

- Bez zmian. Nadal nie wiedzą kiedy się obudzi - odpowiedziałam.

- Biedna. Jak Niall się o tym dowiedział, to przestał jeść - powiedział, a ja się zmartwiłam. Ten Niall Horan przestał jeść ?! Naprawdę musi się o nią martwić.

- Martwi się o nią - odparłam.

- I to bardzo. A ty co robisz ? - spytał zaciekawiony.

- Pakuję się na wyjazd, bo musimy polecieć tam wcześniej, bo samolot odwołali. A wy idziecie na ten konkurs, prawda ? - spytałam, bo wolałam się upewnić.

- Tak i obiecuję, że w żadnej się nie zadurzę - powiedział, na co zaczęłam się śmiać. Chyba będzie mu trudno jak mnie zobaczy.

- Z czego się śmiejesz ? - spytał poważnym tonem.

- A nic takiego. Muszę kończyć, bo nie jestem jeszcze spakowana, a mam zamiar pojechać zabrać mamę ze szpitala, bo nie chce opuścić Am - powiedziałam.

- Paa. Kocham cię - powiedział.

- Ja ciebie mocniej. Pozdrów chłopaków - powiedziałam i rozłączyłam się. Kurde co mam spakować. Otworzyłam szafę najszerzej jak się dało i zaczęłam przeglądać ciuchy.

- Chyba po powrocie będę musiała wybrać się na zakupy - powiedziałam do siebie. Pakowanie zajęło mi godzinę. Byłam zadowolona, że tak szybko się uwinęłam. Postanowiłam napisać do mamy.

Proszę cię. Wróć do domu ! W szpitalu nic jej się nie stanie. Jest pod dobrą opieką.

 Wysłałam wiadomość i czekałam na odpowiedź. Poszłam do łazienki załatwić swoje potrzeby, a w między czasie usłyszałam dźwięk SMS-a. Wyszłam z pomieszczenia i odblokowałam telefon, w celu przeczytania wiadomości.

Dobrze, posiedzę u niej do 20 i potem wrócę.

 Uśmiechnęłam się. Posłuchała mnie. Nie myślałam, że pójdzie tak szybko. Zeszłam do kuchni, w celu zrobienia czegoś mamie do zjedzenia. Postanowiłam zrobić spaghetti. Uwielbiała je, tam samo jak ja. Jednak ja wolałam zjeść jabłko. Po skończonej pracy usłyszałam dzwonek do drzwi. Czyżby mama wróciła szybciej ? Poszłam je otworzyć. Moim oczom ukazał się Andy. O cholera co on tu robi ? Trzymał nóż w ręce. Chciałam zamknąć za sobą drzwi, jednak chłopak zdążył położyć nogę pomiędzy nimi. Zaczęłam się gwałtownie cofać. Moje serce zaczęło bić coraz szybciej. Czy om teraz zrobi mi to co Am ? Tylko, że mnie nikt nie znajdzie na czas, bo mama wróci za 30 minut, a do tego czasu wykrwawiłabym się.

- Nie rób mi krzywdy - powiedziałam.

- Bo co ? Nikt cię nie obroni, bo nie ma tu nikogo oprócz nas - powiedział. Miał cholerną rację.

- Ale zanim to zrobię, to się zabawimy - powiedział i zaczął się zbliżać. Co ? Proszę niech ktoś tu wejdzie. Ja nie chcę. Nie chcę być zgwałcona drugi raz. Bałam się. Chłopak chwycił mnie za nadgarstki i pociągnął w stronę kanapy. Próbowałam się wyrwać, ale na marne. Rzucił mnie na kanapę. Głową przywaliłam w róg kanapy. Zaczęłam widzieć czarne plamy przed oczami. Po chwili nastała ciemność. Ostatnie co słyszałam, to jego głos, który mówił : śpij dobrze kochana, ja się tobą zajmę.

Następny dzień

 Obudziłam się w środku nocy całą obolała. Nie mogłam się ruszać. Otworzyłam oczy i zauważyłam nad sobą postać płaczącej matki i dwóch policjantów.

- Wszystko mnie boli. Co się stało ? - spytałam, na co mama wybuchła jeszcze większym płaczem.

- Jestem komisarz Night. Złapaliśmy tego Andy'iego, ale niestety za późno go namierzyliśmy - powiedział. O co mu ku*wa chodzi ?

- Co ma pan na myśli ? - spytałam.

- Przykro mi, ale została pani zgwałcona - walnął prosto z mostu, a ja wtedy przypomniałam sobie wydarzenia z wczoraj. Andy z nożem, szarpanie, kanapa, wypowiedziane przez niego zdanie i ciemność. Zaczęłam płakać.

- Pamięta coś pani ? - spytał, a ja pokiwałam twierdząco głową.

- Proszę mówić - oznajmił. Przepraszam, ja tu zostałam skrzywdzona, po raz drugi w taki sposób, a pan mi karze o tym opowiadać ? Może nie jestem w stanie ? Czy ciebie gościu, to w ogóle interesuje.

 - Niech pani mówi - popędzał. Popatrzyłam na niego smutnym wzrokiem. On nie wiedział jak się czuję.

- Zrobiłam mamie coś do zjedzenia, gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Otworzyłam je, bo myślałam, że to ona. W drzwiach stał on z nożem w ręce. Chciałam zamknąć drzwi ale wsadził mogę pomiędzy drzwi a futrynę. Zaczął iść w moją stronę. Chciał mi zrobić krzywdę, ale powiedział, że najpierw się zabawimy. Pociągnął mnie w stronę kanapy, jak mnie na nią rzucał to przywaliłam głową o róg i straciłam przytomność. Zanim jednak to się stało on powiedział : śpij dobrze kochana, ja się tobą zajmę - powiedziałam i się rozpłakałam. Jak ja mam teraz w takim stanie jechać na zawody ? Nie dość, że nie mogę się ruszać normalnie, to zrył mi całą psychikę. Znów przez pewien czas będę bała się dotyku mężczyzn. Nie chciałam znów przez to przechodzić. Mama przytuliła mnie z całych sił. Nagle do domu wbiegła Victoria. Od razu mnie przytuliła.

- Nic ci nie jest ? - spytała.

- On mnie ... on mnie wykorzystał - powiedziałam łkając.

- Zabiję chuja ! - krzyknęła.

- Proszę się uspokoić - powiedział komisarz. Ją to uspokaja, bo obraża oskarżonego, a ofiarę to ma w dupie ! Palant.

- A macie go chociaż, czy jak zwykle uciekł !? - krzyknęła zdenerwowana Vic.

- Jest przesłuchiwany na komisariacie. My już pójdziemy. Będziemy w kontakcie - powiedział i opuścił dom z kolegą. Płakałam cały czas. Mama zadzwoniła po ciocię. Przyjechała po 15 minutach.

- Boże dziecko, co ci się stało ? - spytała. Czy wy wszyscy musicie się o to pytać. Może ktoś spytała jak się czuję. A czuję się okropnie, jak jeden wielki śmieć, którego znów jakiś facet wykorzystał. Nic jej nie odpowiedziałam, tylko zaczęłam płakać. Ciocia od razu mnie przytuliła. Rozpłakałam się jeszcze bardziej. Nie wiem czy to wszystko wytrzymam. Mam słabą psychikę. Nie wiem jak zareaguje Liam jak się o tym dowie. Zostawi mnie ? Wtedy już nie będę miała powodów do życia. Spojrzałam na zegarek na kominku, była 4:30. Jeszcze trochę do wyjazdu.

- Lauro, jedziemy bez ciebie - powiedziała ciocia, oddalając się od mnie.

- Czemu ? - spytałam.

- Ty się pytasz czemu ? Dziewczyno, zostałaś skrzywdzona bardzo brutalnie. Podejrzewam, że nie możesz się ruszać - powiedziała. Miała rację. Ruch był dla mnie wielkim bólem. Ale chyba do jutrzejszego występu przestanie boleć.

- Do jutra powinno przestać - powiedziałam marudząc.

- Coś czuję, że jednak nie - powiedziała.

- Wiesz ciociu rok temu, też zostałam zgwałcona i następnego dnia już nie bolało - powiedziałam szeptem. Kobietę zamurowało.

- Jaak to ? - spytała zdziwiona.

- Nie chce mi się o tym mówić - odparłam.

- Dobrze. Powiesz kiedy zechcesz - powiedziała.

- Zróbmy tak. Pojadę z wami normalnie. Jak nie będę mogła tańczyć, to nie zatańczę a jak tak, to tak - zaproponowałam. Ciocia skinęła głową na tak. Popatrzyłam na mamę, która patrzyła na mnie ze łzami w oczach.

- A jeśli coś ci się stanie ? - spytała zmartwiona rodzicielka.

- Nic mi się nie stanie. Obiecuję. Nie płacz proszę - powiedziałam i chciałam wstać, żeby ją przytulić, ale ból dawał o sobie znać i nie mogłam się ruszyć.

- Nadal chcesz jechać ? - spytała ciocia.

- Tak. Ja nigdy się nie poddaję - powiedziałam i się położyłam, bo byłam senna.

- Widzę, że chcesz spać, więc jadę do siebie i będę po 8:00 po ciebie, abyś się nie męczyła na razie - powiedziała ciocia. Dała mi buziaka w czoło i wyszła. Mama zrobiła to samo i poszła spać do sypialni. Tak naprawdę udawałam przed wszystkimi, że jestem silna, bo w środku jestem słaba. Szybko odpłynęłam do krainy Morfeusza.

Czułam jak ktoś mnie szturcha. Nie reagowałam.

- Mam rozumieć, że nie lecisz do Los Angeles - powiedziała mama, a ja zerwałam się jak na zawołanie. Jednak pożałowałam tego, bo nagle ból wrócił. Cholera, ale boli. Podniosłam się z kanapy, ale tym razem powoli i poszłam do kuchni w celu zjedzenia płatków, które miały być moim śniadaniem. Po posiłku powoli poczołgałam się pokoju, żeby wybrać ciuchy i umyć się, bo czuję na sobie te łapska tego gnoja. Wyjęłam z szafy ubrania i poszłam pod prysznic.

Weszłam do środka i odkręciłam wodę. Krople zaczęły spadać na moje ciało, a ja zaczęłam płakać, bo dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że będę się bała jakiegokolwiek dotyku. Przez cały czas płakałam, próbowałam zmyć brud, który czułam i jego zapach. Niestety po porządnym wyszorowaniu, nadal go czułam. Powoli się ubrałam, po czym zrobiłam koka i pomalowałam się. Weszłam do swojego pokoju i wzięłam walizkę. Zeszłam na dół, bo usłyszałam, że ciocia już jest.

- Jak się czujesz ? - spytała troskliwie.

- Wszystko mnie boli - powiedziałam smutnie.

- Może jednak nie pojedziesz - oświadczyła.

- Jadę, bo nie chcę was zawieść, ale też chcę już zobaczyć Liama i po prostu się do niego przytulić - powiedziałam. Nie byłam pewna tych ostatnich słów, ale wiem, że Liam nie skrzywdziłby mnie.

- Dobrze, ale jak będziesz się źle czuła, to nie tańczysz - oznajmiła. Pożegnałam się z mamą i wsiadłam do samochodu kobiety. Droga minęła nam szybko. Gdy Vica mnie zauważyła, od razu podbiegała i rzuciła mi się na szyję.

- Nadal cię wszystko boli ? - spytała szepcząc na ucho. Pokiwałam głową twierdząco.

- Nikt nie wie co się stało ? - spytałam, patrząc ma dziewczyny.

- Nikt - odpowiedziała.

- I niech tak zostanie - odparłam. Wszyscy poszliśmy w stronę odprawy, bo usłyszeliśmy informacje o wylocie. Po chwili wszystkie siedziałyśmy w samolocie, który przygotowywał się do startu. Siedziałam pomiędzy ciocią a Victorią.

- Kochana prześpij się. Dobrze ci, to zrobi - powiedziała ciotka. Pokiwałam głową, że się zgadzam i już za chwilę spałam.

-----

Hej kochani ! <3

Dziekuję wam za bardzo za komentarze, one mnie mocno motywują. Chciałabym was bardzo przeprosić za błedy, bo źle się czuję i nie mam za bardzo sił, żeby je poprawić. Czekają mnie jeszcze lekcje i nauka na sprawdzian, a bardzo chciałam wstawić ten rozdział i też obiecałam, że wstawie.

KOCHAM WAS :*

~ Julcia