Rozdział XXII

MAM NADZIEJĘ, ŻE SIĘ SPODOBA. MIŁEGO CZYTANIA XX

CZYTASZ ----> KOMENTUJESZ

- Laura zaraz lądujemy - powiedziała Vic.

- Yhym - mruknęłam i otwarłam oczy. Po wyjściu z samolotu udaliśmy się po swoje walizki, a później do hotelu. Miałam pokój z Victorią, ale to chyba oczywiste. Słyszałam jakieś krzyki na korytarzu, więc poszłam zobaczyć co się tam dzieje. Wystawiłam głowę i ujrzałam całe One Direction na korytarzu. Jest wiele hoteli w LA a oni akurat musieli zatrzymać się w tym ? Szybko schowałam się do pokoju.

- Vic ! - wydarłam się.

- Co ? - spytała wychodząc z łazienki. Była w samym ręczniku. Ups … chyba przeszkodziłam jej w kąpieli.

- Co się tak wydzierasz ? Nawet umyć ze spokojem się nie da - odparła.

- Chłopaki mieszkają w tym hotelu ! Przed chwilą dziewczyny ich spotkały - krzyknęłam, ale ciszej niż wtedy.

- Co ! - wydarła się.

- Jakbyś nie była w samym ręczniku, to kazałabym ci iść zobaczyć - powiedziałam.

- Jak my teraz będziemy wychodzić. Przedstawiałaś Liamowi ciocię ? - spytała.

- Na szczęście nie - odetchnęłam z ulgą. Nagle do pokoju wpadła Alex z Louise.

- One Direction wynajmują pokoje piętro wyżej ! - krzyknęła Alex.

- Liam jest bardziej seksowny w realu niż na żywo - pisnęła Louise.

- Co ty gadasz ? Harry jest bardziej seksowny - odparła Alex.

- Chciałabyś - powiedziała Louise. Popatrzyłam na Victorię i zaczęłyśmy się z nich śmiać. Dobrze, że my się tak nie kłócimy.

- Możecie kłócić się gdzie indziej ? - spytała Vic.

- Że wy ich nie lubicie, to nie oznacza, że musicie nas stąd wywalać - odparła Alex.

- Oznacza - krzyknęłam razem z Vic. Dziewczyny wyszły wkurzone. Sora, ale nie mam zamiaru wysłuchiwać jaki jest Liam. Wiem to ! Niech się lepiej od niego odczepi. Niech tylko spróbuje mi go podrywać na zawodach.

- Zapowiadają się ciekawe zawody - cieszyła się przyjaciółka.

- Taa, weź idź się ubrać lepiej - odparłam. Nie chciałam tak do niej powiedzieć, ale te dziewczyny mnie naprawdę wkurzyły.

- Jak chcesz - powiedziała i poszła. Zrobiło mi się przykro. Jestem kłębkiem nerwów przez tego palanta i na dodatek wszystko mnie wkurza. Niech mi to lepiej przejdzie do jutra, bo nie chciałabym wyżyć się na Liamie i komukolwiek. Vic wyszła obrażona z łazienki. Muszę ją przeprosić, bo nie chcę żeby była taka.

- Przepraszam. Po prostu już nie wytrzymałam. Po tym wszystkim wszystko mnie wkurza. Bardzo cię przepraszam - powiedziałam i spuściłam głowę. Dziewczyna podeszła i mnie przytuliła. Zdziwiła mnie jej reakcja.

- Nic się nie stało. Rozumiem cię - powiedziała, a ja w zamian uśmiechnęłam się.

- Pójdę się odświeżyć, a potem idziemy zobaczyć LA - zaproponowałam. - Dobra - odpowiedziała. Ruszyłam pod prysznic. Po 20 minutach wyszłam w takim stroju :

- Idziemy ? - spytała.

- Tylko wezmę torebkę - odparłam. Wyszłyśmy z uśmiechem na twarzy z pokoju. Przeszliśmy kawałek i zauważyłyśmy ich.

- Kurde i co robimy ? - spytała.

- Idziemy przed siebie. Nie odwracamy się na boki i w swoje strony. Idziemy prosto aż do wyjścia - powiedziałam, na co dziewczyna pokiwała twierdząco głową.

- No to idziemy - oznajmiła. Szłyśmy spokojnie dopóki nie usłyszeliśmy wołanie Liama. Kurde zauważyli nas.

- Laura, Vic ! - krzyczał.

- Udajemy, że nic nie słyszymy - powiedziałam. Zaczęli iść za nami. W ostatnim momencie weszłyśmy do windy.

- O cholera. Mało brakowało - powiedziała Vic.

- Mam nadzieję, że pomyślą, że z kimś nas pomylili - odparłam. Dalej bez problemu wyszłyśmy z hotelu. Postanowiłyśmy iść na zakupy. Ja kupiłam takie rzeczy :

A Vic takie :

Zadowolone z zakupów szłyśmy w stronę hotelu, bo zaczęło robić się ciemno. Jechałyśmy windą i rozmawiałyśmy o występie. Drzwi się otworzyły i ukazało nam się całe One Direction rozmawiające z dziewczynami z grupy tanecznej. 

- Przyjdziecie jutro na nasz występ ? - spytała Kate.

- Jasne mieliśmy to w planie od bardzo dawna - powiedział Niall.

- Tańczycie jeszcze z kimś ? - spytał Zayn.

- Tak. Jeszcze z dwoma dziewczynami, ale teraz ich nie ma w hotelu - powiedziała Mia. Popatrzyłam na Vic i ruszyłyśmy po cichu do naszego pokoju. W połowie drogi zauważyła nas Alex.

- Nie wkop nas - szepnęłam, na co dziewczyna się uśmiechnęła. Szybko weszłyśmy do pokoju.

- Czy oni nie mają co robić, tyko czatują na tym piętrze - odparła Vic.

- Najwidoczniej nie - powiedziałam.

- Niech tylko dziewczyny nie powiedzą naszych imion - powiedziała Vic. Usłyszałyśmy rozmowę przed drzwiami.

- Przed chwilą widziałam jak wchodziły do pokoju. Chcecie je poznać ? - spytała Alex. Co ona robi ? Myślałam, że będzie nas kryła. Chciała się odegrać za, to że wywaliłam ją z Kate, z pokoju ? Żmija.

- Jasne. Czemu nie - powiedział Louis. W tym momencie chciałam go zabić, za to że chętnie by wszystkich poznał. Dziewczyny pukały do drzwi.

- Wycisz telefon - szepnęła przyjaciółka.

- Okej - szepnęłam również. Oby dwie wyciszyłyśmy telefony w ostatnim momencie, bo właśnie dziewczyny zaczęły do nas dzwonić.

- Chyba coś ci się przewidziało - powiedział Zayn.

- Nie prawda. Na pewno wyciszyły telefony, a teraz siedzą cicho w środku - odparła Alex.

- Ale ty mądra jesteś - powiedziałam do Vic. Na moje słowa zaczęła się śmiać. Nie mogła się opanować, więc zaciągnęłam ją do łazienki. Zostawiłam ją tam, a sama poszłam pod drzwi.

- Musimy już iść - powiedział Li. Wiesz jak cię kocham w tym momencie ?! Usłyszałam oddalające się kroki i odetchnęłam z ulgą. Poszłam do łazienki zobaczyć, czy Vic już się uspokoiła. Dziewczyna siedziała na wannie i szczerzyła się do telefonu.

- Harry napisał - stwierdziłam.

- Tak. On jest taki kochany. Po prostu go kocham. Będę musiała z nim o tym porozmawiać - powiedziała.

- No nareszcie to zrozumiałaś - powiedziałam z uśmiechem. Wyszłam z pomieszczenia, aby zadzwonić do mamy.

- Cześć córciu ! Jak minęła ci podróż ? - spytała.

- Cześć. Cały czas spałam. Jak z Amandą ?- odparłam.

- Nadal jest w śpiączce, ale jak u niej byłam, to zdawało mi się, że uścisnęła lekko moją rękę - powiedziała.

- Może nie zdawało ci się. Słyszałam, że ludzie w śpiączce czasami tak robią. Dają do zrozumienia, że niedługo się obudzą - powiedziałam.

- Wiem. Powiedziałam Paulowi co się wczoraj stało - powiedziała, a mi poleciała jedna łza.

- Ale nie powiedział chłopakom ? - spytałam z nadzieją.

- Nie. Powiedział, że jak będziesz gotowa, to sama im powiesz - oznajmiła, a ja odetchnęłam z ulgą.

- To dobrze. Cieszę się, że poznałaś akurat Paula - powiedziałam.

- Cieszę się, że tak uważasz - oznajmiła.

- Dobra muszę kończyć, bo ktoś do mnie dzwoni. Papa - pożegnałam się i rozłączyłam. Osobą dobijającą się do mnie był Liam.

- Słucham - odparłam.

- Hej kotek. I jak tam w Niemczech ? - spytał chłopak.

- Hej. Mamy ładną pogodę - odpowiedziałam mu.

- Naprawdę ? - spytał, jakby mi nie wierzył.

- Tak. A co nie wierzysz ? - spytałam

- Bo właśnie stoję przed pokojem takiej jednej dziewczyny, którą widziałem dziś i była bardzo podobna do ciebie - oznajmił. Kurde, a jednak nas poznał.

- Naprawdę ? No to mam bliźniaczkę - odparłam.

- Która rozmawia z kimś w tym samym czasie co ty - powiedział.

- Może też z kimś rozmawia. Wiesz ile ludzi może teraz rozmawiać z kimś przez telefon - oznajmiłam.

- Jasne. Otwórz lepiej mi te drzwi - powiedział. 

- Jak ? Ty jesteś w LA a ja w Niemczech, a dokładnie Berlinie - powiedziałam.

- Wiesz, że w Berlinie nie ma jutro żadnego konkursu tańca ? - spytał. Kurde wkopałam się. Mogłam najpierw sprawdzić w jakich miastach są jeszcze konkursy tego samego dnia.

- No dobra wygrałeś - powiedziałam i się rozłączyłam. Poszłam otworzyć drzwi, a w nich stał mój kochany chłopak.

- Wejdź - odparłam.

- Też się cieszę, że cię widzę - odpowiedział roześmiany.

- To miała być niespodzianka - powiedziałam smutna. Usiadłam na łóżku, gdy akurat Vic wychodziła z łazienki.

- Laura jest problem. Harry napisał, że Liam idzie pod nasz pokój - powiedziała, a Liam wszedł głębiej do pokoju.

- Trochę ze późno cię powiadomił - powiedział Li.

- Co ty tu robisz ? - spytała z szeroko otwartymi oczami.

- Przyszedłem do mojej dziewczyny, bo dawno jej nie widziałem - powiedział i uśmiechnął się do mnie. Ja w zamian pokazałam mu język.

- Aha. Czyli jak ty wiesz, to ja mogę iść do Harry'ego. Numer pokoju poproszę - powiedziała radośnie.

 - Zanim ci powiem, to cię muszę przed czymś ostrzec - powiedział.

- Dajesz - odparła.

- Harry ma ze mną pokój, więc wiem co teraz robi i raczej nie możesz mu przeszkadzać - powiedział tajemniczo.

- Co, jakaś panienka do niego przyszła ? - spytała. Oczy jej się zaszkliły, chyba będzie płakać.

- Nie, co ty. Czeka na ciebie - powiedział i dostał od mnie z poduszki w ramię.

- No to pa - krzyknęła i już jej nie było.

- A to za co ? - powiedział i zaczął kierować się ku mnie.

- Wystraszyłeś ją i zepsułeś niespodziankę - powiedziałam.

- Przepraszam - powiedział i usiadł naprzeciwko mnie. Patrzyłam w jego piękne oczka i się rozmarzyłam. Nagle chłopak mnie pocałował. Nie byłam mu dłużna i oddawałam pocałunki, które były coraz bardziej zachłanne. W pewnym momencie Liam wsadził rękę pod moją bluzkę. Wystraszyłam się i gwałtownie się od niego odsunęłam. Zaczęłam płakać.

- Przepraszam ja nie chciałem - powiedział i chciał mnie przytulić, ale znów się odsunęłam.

- Nie masz za co przepraszać, to nie twoja wina - powiedziałam i rozpłakałam się na maksa.

- Co się stało ? Ktoś coś tobie zrobił ? - spytał zaniepokojony.

- Ja ... - zaczęłam, ale nie mogłam z siebie tego wydusić.

- Powiedz. Ktoś tobie coś zrobił. Prawda - powiedział, na co pokiwałam twierdząco głową.

- To się stało przedwczoraj - powiedziałam. Nic więcej nie mogło mi przejść przez gardło.

- Ale co ? - drążył temat.

- Ale jak ci opowiem, to nie zostawisz mnie ? - spytałam.

- Nigdy - odpowiedział.

- Wróciłam do domu. Mamy nie było. Ustaliłam z nią, że wróci o 20. Zrobiłam jej spaghetti. Przed 20 zadzwonił dzwonek. Myślałam, że to ona, ale był to Andy. Miał nóż w ręku. Nie zdążyłam zamknąć drzwi. Szedł w moją stronę, aż nie weszłam na ścianę. Chwycił mnie za nadgarstki i pociągnął w stronę kanapy. Gdy popchnął mnie na nią, to uderzyłam i niej róg i straciłam przytomność. Mama gdy wróciła widziała, że drzwi są uchylone. Zadzwoniła po policję, bo bała się wejść. Gdy weszli, to on … - nie mogłam dokończyć, to za dużo mnie kosztowało. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę co się stało. Płakałam jak małe dziecko. Liam od razu mnie przytulił.

- Cii. Nie płacz. Przepraszam, gdybym wiedział, nie pytałbym, bo wiem ile cię to kosztowało - powiedział. Wtuliłam się w niego jeszcze mocniej. Właśnie takiej osoby potrzebowałam w życiu.

- Proszę nie zostawiaj mnie - poprosiłam.

- Nie zostawię. Nigdy - przyrzekł.

- Zostaniesz ze mną na noc, bo tak Vic nie będzie chciała zostawić Harry'ego - to było bardziej twierdzenie, niż pytanie.

- Jasne, tylko pójdę powiedzieć Vic o tym - powiedział i wyszedł. Ja w tym czasie poszłam się szybko umyć. Gdy wychodziłam z łazienki, to Liam wchodził do pokoju.

- Połóż się - powiedział. Weszłam do ciepłego łóżka, a chłopa zaczął ściągać ubrania. Po chwili leżał już obok mnie.

- Mogę cię przytulić ? - spytał. Bał się mnie dotknąć, po mojej wcześniejszej reakcji.

- Nawet musisz - odpowiedziałam. Chłopak zrobił, to co kazałam i już za chwilę obaj zasnęliśmy w swoich objęciach.

-----

Hej !

Zauważyłam, że z komentarzami jest tak : 4 pod jednem, pod następnym 7 lub 8, następny 4 itd. Bardzo proszę o komentowanie, to na prawdę mnie motywuje. Chociaż napiszcie, że czytacie. 

Przepraszam za jakiekolwiek błędy :)

~ Julcia